overgave

Nina van Immerzeel over dit boek

Met deze roman is een eerbetoon aan de Franse componist Claude Debussy geschreven. Het verhaal is verder geheel fictief. Centraal staat de schepping van zijn meesterwerk La Mer.

Het boek is dus zoals dat heet er losjes door geïnspireerd maar gaat verder eigen wegen.

Als de pianiste Rozemarijn Vandevelde haar hart volgt verlaat ze in 2021 haar eigen tijd om honderdtwintig jaar eerder in 1901 Claude Ferrier te ontmoeten. Eenmaal aangekomen vergeet zij onmiddellijk de tijd waar zijzelf vandaan is gekomen, en waarom zij nu hier is.

Reizend per trein is zij nu de jonge Marie-Rose Duchamps, afkomstig uit Noord-Frankrijk die tijdens een verblijf aan de Côte d”Azur haar grote liefde ontmoet zonder te weten dat hij de man is voor wie zij op een verre reis is gegaan.

In frustraties en kleinburgerlijke conventies gevangen leeft de geniale Claude. De ontmoeting met Marie-Rose schenkt hem vleugels en vrijheid. De tijdparadox waarin zij leeft wordt door hem meer gevoeld dan begrepen maar opent bij hem verdere deuren naar nieuwe scheppingen. Zij geeft zich volledig en zonder voorbehoud aan deze man. Gaandeweg pas ontwaakt in haar het besef van de tijdreis en dat hun verbinding tijdelijk zal zijn.

Een lange duur is voor hun romance niet weggelegd. Een storm steekt op aan de kust en neemt haar mee terug naar haar eigen tijd. In 1901 wordt haar lichaam nooit meer gevonden. Claude vreest eerst dat zij in zee is omgekomen. Maar als hij droomt over haar weet hij dat ze de verre reis terug heeft gemaakt. Hij zal haar niet meer zien maar hun liefde blijft. Jaren later schept hij zijn meesterwerk Jeux de Vagues ( Spel der golven) en draagt het innerlijk aan haar op.

Rozemarijn spoelt aan in haar eigen tijd, waar net zoveel dagen zijn verlopen als tijdens haar verblijf in 1901. Anders dan op de heenreis draagt zij alle herinneringen bij zich. Eenmaal terug belandt ze vrijwel direct in een concert waarbij zij zelf de uitvoerende pianiste is. Ze speelt een programma met werken van Claude Ferrier. Hij lijkt zelf tijdens het concert aanwezig te zijn, maar misschien berust dat vooral op hun sterke innerlijke verbinding. Vanaf dat moment komt haar leven en haar muzikale carrière in een stroomversnelling. Ze is Marie-Rose geworden en dat heeft haar voorgoed veranderd.

Ook al probeert ze nog een keer terug in de tijd naar hem toe te reizen, dat lukt niet meer. Uiteindelijk vindt ze vrede als ze beseft dat zijn en haar existentie onverbrekelijk met elkaar zijn verbonden als een brug tussen twee oevers van de tijd.

Spelend op haar volgende concert een dag later wordt haar uit het publiek om een toegift uit Jeux de Vagues gevraagd. Ze speelt het op de piano en heeft weer de indruk dat het Claude zelf is die haar gevraagd heeft.

Enkele jaren later woont ze in Australië. Ze dirigeert in Sydney een programma dat opgedragen is aan haar geliefde muzikale landschapsschilder. Hoogtepunt is Jeux de Vagues, nu voor groot orkest. Ze is geen soliste meer. Ze staat als dirigent in het midden van toegewijde musici. Claude Ferrier is definitief deel van haar leven geworden. In het publiek zitten haar man en haar vierjarig dochtertje en die weten dit allebei.