tien dagen in het voorjaar van 2017
El Paso, Texas en Ciudad Juárez, Mexico
Het begint als een toevallige ontmoeting bij een tankstation op de highway naar El Paso. De liefdesrelatie die ontstaat verdiept zich snel tot een heel andere dimensie van een verwantschap die de grenzen van de tijd lijkt te tarten. Tegelijk ervaart Rosanne wie ze eigenlijk is en daarvoor moet zij de grens over. De dubbelstad El Paso- Ciudad Juárez aan beide kanten van de grens tussen de Verenigde Staten en Mexico is de setting voor een tweelingbestaan dat zij en John blijken te delen.
De roman speelt telkens met het onmogelijke maar doet dit liefdevol en humoristisch en is juist daardoor diep ontroerend. Aan het einde vindt een offer plaats zonder dat precies duidelijk wordt wat er gebeurt maar de uitwerking is dat er hoop ontstaat.
Alsof de Mexicaanse stad iets terug ontvangt wat zij de hoofdpersonen eerder geschonken heeft. Als een geschenk van een tweeling aan een tweeling.
Nina van Immerzeel over paradoxen
Als een verhaal speelt met de werkelijkheid betekent dat niet dat het de werkelijkheid ontvlucht. Het leven is echt heel gelaagd en de verschillende lagen passen niet zonder meer op elkaar.
Een roman kan dat gegeven stileren en een tweeling ten tonele voeren dat een leeftijdsverschil van decennia heeft, wat natuurlijk ” niet kan”. Maar gaandeweg merk je dat het verhaal van de tweeling geheel down to earth is hoewel er heel veel vragen overblijven.
Maar dat heb je met alle mensen om je heen. Waar komen zij vandaan en wie zijn zij? En als zij vertrekken, waar gaan zij dan naartoe?
De joodse DNA onderzoeker in het boek heeft de grootheid van geest regelrecht te kunnen genieten van het onmogelijke. Het is alsof hij mee lacht met God en ook een beetje om zijn eigen wetenschap waar hij goed in is.
En dan zijn er de lachende ogen van de hoofdpersoon. Je hebt lachen om iemand, dat is eigenlijk uitlachen. En je hebt lachen uit liefde. Wij mensen zijn waarschijnlijk zelf een soort onmogelijk project, de levende paradox, en toch bestaan we.
Om ons kun je lachen en huilen en het boek doet dat allebei.
Het was spannend dit boek al bijna klaar te hebben toen de wereld aan beide zijden van de grens van de twee steden door het Trumpisme verhardde.
De werkelijkheid is dat de grens tussen deze twee steden één van de allerdrukste grenzen is. Er gaan iedere dag horden mensen heen en weer. En toch is het een grens. Paradoxen ontstaan zodra je met grenzen en grensgangers te maken hebt.
Ninabooks 