Ik ben gaan schrijven toen ik me eenmaal over het vooroordeel had heengezet dat de wereld al genoeg boeken bevatte. Natuurlijk zijn er heel veel boeken. Maar er zijn ook heel veel mensen en elke dag worden er nieuwe mensen geboren.

Ik ben een verhalenmens. Dat komt van vroeger thuis waar het verhalen regende. Als je daar als jongste kind in opgroeit wordt er heel wat verteld voordat je zelf je eerste woordjes gaat zeggen. Ik heb me op heel serieuze en nuttige en soms ook stichtelijke wijze met taal beziggehouden voor ik het schijnbaar nutteloze van het romanschrijven omarmde. Juist dat is tot mijn grote serieuze bezigheid geworden. De vertelstof zit in mijzelf maar voor het belangrijkste deel in de mensen om me heen. Het is zoals schilders met modellen werken.

Ik schrijf niet om dingen te verwerken. Maar in wat ik maak herken ik natuurlijk wel dingen, thema’s en issues van mijzelf terug. Ook daar ben ik geloof ik een gewone schrijver. Wat ook ontzettend gewoon is dat mijn personages hun eigen wil hebben en mij ontzettend kunnen verrassen.

Je moet een stuk van je afstandelijkheid verliezen of misschien wel je cognitieve dissonantie dat grote verhalen zich altijd ver weg afspelen. Op zeker moment ontdekte ik dat ze niet ver weg zijn maar heel dichtbij.

En toen is het begonnen.